viernes, 24 de febrero de 2012

Quisiera ser mejor, amigas...

Hoy escribo con lágrimas en los ojos.
Lágrimas de enfado, de tristeza, de frustración y de no poder más con mi "forma de ser"

Hay algo de mi que nunca he entendido y ahora por fin lo entiendo y se me cae la cara de vergüenza.
Nunca he sido capaz de tener una amistad larga. Aún no sé muy bien porqué todas las amigas que he hecho al largo de la vida, a llegado un punto en que se ha terminado.
Y hoy me doy cuenta de que es por mi culpa.
No se tener amigas. No sé gestionar una amistad.
Siempre he querido que estubieran a mi lado, soy una persona bastante dependiente, me gusta hacer amigos, y me gusta que se preocupen por mi, y yo al principio tambien lo hago con ellos, pero no sé porque, después, a la larga, me voy olvidando de la persona. Y no lo hago a propósito... simplemente no sé cómo hacerlo y maldita sea, después llegan los reproches y con razón.

No quiero hacer daño a aquella persona, pero acabo haciéndole daño. No quiero llegar nunca a ése punto, pero siempre termino rompiendo corazones, y siempre termino rompiendo de nuevo el mío.


Hoy mi corazón llora por varias amigas, porqué, joder, quiero hacerlo bien, pero no sé cómo hacerlo.
Nunca me han enseñado cómo se hace y por lo visto no se hacerlo bien.

Estoy decepcionada y esque ni siquiera yo sería amiga mía...

Cuando la gente me cuenta sus amistades de la infancia, me dan envidia.
Soy una persona complicada, con problemas, y claro, ya sé que todo el mundo tiene problemas, pero, ¿que hago mal en mis amistades?

Sin duda alguna, sé que es culpa mía. Sé que soy yo quien por un motivo u otro no sabe mantener viva la llama de la amistad y se va todo al carajo. Pero resulta que me duele, porque son gente que me ha ayudado mucho.
Por éso lloro hoy, por todas ellas, porque no se merecen que les haya hecho daño.

Lo peor es que yo las culpaba a ellas... y no... resulta que el error es mío.


Miro fotos y me veo sonriendo feliz con amigas que ya no tengo y me duele.

Recuerdo echos de mi vida basados en una amistad que parecía sólida e importante y que se fué al garete.
Veo amistades al borde de romperse, cómo cuando se rompe una copa de cristal.
Todas ellas, amistades que quiero, amigas con las que he pasado momentos increíbles, con las que he llorado, y ellas tambien han dado mucho por mi.


Por éso me fastidia ser así.
Es una mierda, literalmente. Un desastre. Mis ojos no pueden parar de llorar. Mi alma tambien llora y está triste.
Sobretodo al ver que amigas mías que no se conocían de nada, gracias a mi, se conocieron y ahora son íntimas amigas o algunas se llevan muy bien. Éso tambien me ha pasado, y es una sensacion horrible.

Es cómo una sensacion de doble fracaso. 




QUISIERA SER MEJOR
NECESITO SER MEJOR
Cada día lo intento, pero por lo visto, soy imperfecta y llena de errores y ésos errores duelen...
Ahora sólo hay lágrimas y dolor y no sé cómo hacer para ser mejor persona.

No puedo más con ésta imperfección que se carga a mis amistades...
¡Quiero ser una persona normal, joder!

Nunca pensé que lloraría tanto por vosotras, pero os quiero, aunque no sepa gestionar una amistad, SOIS MIS AMIGAS y aunque no sepa hacerlo mejor, OS QUIERO, aunque ésto ya se haya ido al carajo, por éso lloro. Lo siento...

52 comentarios:

  1. Nineta
    l'amistad com tot en aquesta vida costa...Però el que si has de tenir clar que segur que no tota la culpa es teva.
    Potser que tu no sapigues gestionar els teus sentiments d'amistad, però l'altre part si es amiga teva de veritat tambè te part de culpa, per que se suposa que si amiga sap com ets, sap d'on flaquejas, llavors te que estar a las duras i las maduras.
    Amics, la llarg de la vida poquets.
    Coneguts a pilons
    Però,amics incondicionals, d'aquells que valen la pena, en trobaras molt pocs.
    Per aixo tàmbè has de passar per un sedas a la gent, i quedar-te nomes amb las personas aquellas que tu saps que farias el que fos per ellas i que ellas i son sempre, passi el que passi.
    I las amistats que tinguis, cuidar-las una mica, mai esta de mes dir-lis que las estimas, tots som humans, i a vegades no necesitem mes que una paraula....!!!!.
    Saps, m'agrades, ja to vaig dir desde el principi, no se si algun dia serem amigas de veritat, però crec que ets una noieta(basicament, per la diferencia d'edad, que consti...)collunuda.
    Mils de petons, sempre

    ResponderEliminar
  2. estic totalment d'acrod amb el comentari de la marta. No t'has de carregar tu tota la culpa. Ningú no es perfecte, i moltes vegades ens equivoquem o no sabem fer les coses bé (o com ens diuen que estan ben fetes), però és que ningú neix ensenyat!
    Un amic no és només per les estones bones, d'això m'he trobat un piló, persones que deien ser "amics". Ni tampoc per soportar només els mals moments. Un amic és aquell que està amb tu a les bones i a les males, i que sap com ets i t'ajuda en els teus punts més febles. Recíprocament, clar.
    Però no és un amic aquell que per un "error" et deixa volar, deixa de donar-te la mà i marxa.
    Si t'importen tant, parla amb elles. Les que després de tot decideixin seguir al teu costat i "tornar a començar", valen la pena. Lluita com estàs lluitant per tu mateixa.
    Molts ànims rebonica!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Si, Elle, haig de parlar amb elles, haig de trobar el moment, però no sé, suposo que tens raó.
      M'ha ajudat molt el teu escrit.
      Gràcies, cuca!

      Petonets!

      Eliminar
  3. Nineta
    Quiero decirte primer que nada, que todos somos imperfectos, no solo tú.
    Por otro lado, ya basta de sentirte tan culpable y castigarte tanto, te diré algo, yo no soy de muchas amigas, es más creo que tengo una sola verdadera ya veces pasan meses en que no sabemos nada la úna de la otra, ( ese es buen indicio), porque en el momento en que una necesite de la otra, tenemos la confianza absoluta de que ahí estará.
    Te diré otra cosa, en la amistad, como en el amor, las culpas son compartidas. NO ES CULPA TUYA SOLAMENTE, si hubieran sido veraderas amigas, no se habrian alejado por tu indiferencia de un tiempo, habrían entendido, que habemos seres que necesitamos más de nuestro mundo privado que otros.
    Así que no sufras más, ya conocerás una amiga que te entiena y te ame tal como eres, así que arriba esa carita y a no llorar más, no vale la pena...
    Muchos besitos en el alma, un abrazo muy fuerte y que tengas un bello fin de semana
    Scarlet2807

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. :)
      Gracias por tus sinceras palabras, de todos modos hablaré con ellas, si puedo, y sino pues no sé...yo que sé.
      Un besote reina!

      Eliminar
  4. Yo hoy también tengo un día de mierda, vaya dos patas pa´un banco!!!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. jolin neni, dile a Ferny que te de mimos....besotes guapetona!

      Eliminar
  5. Ester, saps que t'he apoiat en tot això i que estic amb tu per ajudar-te. Però no m'agrada gens com està derivant aquesta entrada al teu bloc. La gent està interpretant que tens unes males amigues q no t'entenen ni et donen suport quan no és així. I no has ni desmentit. Si realment et sents penedida ho hauries d'haver aclarit per aquí perquè ara tothom interpreta el què no és. Tens la sort que has tingut moltes persones darrere teu perseguint-te per ajudar-te. Més del què haurien d'haver fet. I no és just que quedin aquí com mals amics. Saps que jo et dic les coses com les veig encara que no sempre t'agradin precisament pq m'importes. I crec que aquí no has estat encertada. +
    petonets

    Leti

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Leti t'agraeixo el comentari, però a les persones que els hi havia de comentar alguna cosa ja ho he fet per privat,ja que crec que no son males amigues.
      Crec que he deixat ben clars els meus errors i amb les persones que tenia que parlar ja ho he fet, ara si realment volen parlar amb mi o recuperar aquesta amistat, ja ho faràn. I crec que aquesta entrada es una mostra de penediment, jo estic dolguda i bé, he fet el que he cregut que havía de fer, de totes maneres, gràcies.

      Petons.

      Eliminar
  6. uy, uy, uy!!! pero que dices "shiquiya"??? anda, y déjate de tonterías!!! los amigos son como los mocos, se van unos y vienen otros...
    En esta vida la cosa es así, unas veces es por uno mismo, otras veces porque nos alejamos por trabajo, porque nos casamos, por cualquier cosa... pero otras veces serán por los demás....
    No me vas a decir que siempre ha sido por tu culpa verdad????
    Es verdad que las amistades como el amor y las macetas hay que regarlas todos los días un poquito, pero con sinceridad ante esa persona y pidiendo consejo y ayuda todo llega a buen puerto
    Ánimo!!! lo que a tí te hace falta es un buen chute de adrenalina, tirarte de puenting, salir de marcha y llegar borracha y a gatas y disfrutar de la vida wapetona.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Me quedo con lo último de tu escrito...y cogeré y cono y me haré una foto, para que conste en acta, juas juas juas

      Un beso! :)
      Gracias por hacerme sonreír

      Eliminar
  7. No em referia a al que has escrit a l'entrada del bloc, sinó a tot el què la gent ha comentat aquí. Tothom parla com si tinguéssis unes amigues que passen de tu o que et deixen tirada en els mals moments i no ho has desmentit en cap moment. I és això el què m'ha semblat injust.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. no, la gent parla de que la culpa no es tota meva, sinó compartida, i és això el que no he desmentit perquè crec que és cert.

      Eliminar
  8. És veritat que cap relació és culpa només d'un dels membres. Passa a l'acció, envia aquest post a les persones de qui més sents la seva pèrdua. Potser et portes una sorpresa perquè no li han donat la importància que li estàs donant tu, en el sentit de penediment i tristor. Potser ni tan sols en són conscients que els trobes tan a faltar!!! Són amistats que sempre hi són, encara que passi el temps i que sempre hi seran. Espero que sigui així. Surt de dubtes i segons el resultat, aleshores reflexiona, però no et tiris més pedres, que no val la pena...

    ResponderEliminar
  9. Yo te recomiendo el suicidio amiga mía. Pienso que no eres capaz de mantener una amistad porque eres una obsesiva que no puede mantener su cabeza fría sin atosigar a la gente. Quiero ayudarte.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. vaya....recurso fácil y comentario ridiculo...

      Eliminar
    2. Con casi 40 años, soltándole sanjuanadas a las chavalas por los blogs. Trabajar no, pero éso se le da de lujo.

      Eliminar
    3. Vi el blog de Doctormente, pero semejante comentario que dejo aquí no merece más seguidores.
      A su casa y aplique ese consejo a una piedra.



      ¡Salu2!

      Eliminar
  10. Qui diu que té prop de 40 ? Espero que no es refereixi a mi, doncs va errat i de força...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. si et fixes bé no t'ha contestat a tu, sinó a una altra persona....i per cert...d'on surten tants doctors? :O

      Eliminar
  11. Nadie es perfecto.
    La amistad verdadera no es fácil de encontrar, y lo más difícil es cuidarla... no seas tan dura contigo misma! Nunca es tarde para recuperar una amistad.. ;)

    Un besote!

    ResponderEliminar
  12. Las amistades son como un noviazgo. Les dedicas tiempo, cuentas tus sueños, miedos, asuntos familiares y demás. Terminar una amistad es lo mismo que en una relación, y al parecer tu te auto-saboteas.

    Abandonas a las amigas sin saber por qué, simplemente lo haces. Ya sea por no tener ganas de verlas, estar sola en casa, o estar cansada de oír como las trata sus vida (más bien que mal).

    Si sientes arrepentimiento como lo comentas en tu post, tiene solución.
    Búscalas, contáctalas de nuevo, diles lo mucho que las extrañas.

    Yo hace poco busque una amistad que hace más de 5 años no veía, a pesar de ser casada y con hijos se dio tiempo de verme y de platicar sobre su matrimonio.

    No te sientas mal de ver que unas son amigas por que las presentaste, es normal en tu condición. Tienes la autoestima baja y te duele ver como ellas se llevan muy bien sin que estés tú presente.

    Es lo de menos, incluyete en sus platicas, salidas y, asuntos banales. Háblales de tu blog.
    Si insistes en rescatar la relación, tus amigas volverán, no te escondas ni niegues tu felicidad.



    ¡Salu2!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. muchas gracias por tu comentario, me parece super sincero lo que has dicho.
      Miles de gracias.
      Un beso!

      Eliminar
  13. Cada persona que aparece en tu vida lo hace para enseñarte algo. Quédate con eso. Cuando ya has aprendido lo que vino a mostrarte... se va. Piensa eso.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Si, mucha gente me ha comentado éso.
      Lo tendré en cuenta. :) Besotes!

      Eliminar
  14. A veces los amigos aparecen y desaparecen y no sabes porque pero los autenticos siempre estaran, a lo mejor tu caracter hace que se alejen pero eso es que realmente no te conocen. Un besazo.

    ResponderEliminar
  15. ¿Cansada de ser imperfecta? ¿Pero en serio crees que en este mundo hay algo o alguien perfecto?
    Es cierto que quien tiene un amigo tiene un tesoro.Un amigo es aquella persona que te acepta TAL Y COMO ERES.No tienes por qué cambiar tu forma de ser, sólo intenta ser con tus amigos igual desde el primer día hasta el último, así no los perderás.

    Un saludo, gracias por pasarte...vuelve cuando quieras.
    http://escribiendomilhistorias.blogspot.com/

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias Mar, ya sabes que me encanta pasearme por tu casita :P un besazo!

      pd: ya te echaba de menos por aquí

      Eliminar
  16. Es complicado mantener las amistades y a veces también frustrante. Pero seguro que ahora que sabes cual es el problema, puedes ponerle remedio.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Con éso tienes toda la razón.
      He podido ver mis errores y por lo menos se que es lo que hago mal.
      :)

      Eliminar
  17. Bueno noia... creo que en los comentarios hay de todo, de todo, hasta gilipolleces, así que no me explayo mucho. Me gusta lo que dice Juana, que la amistad es como las flores, hay que regarlas un poquito cada día. Yo añado algo más, ni todos los días, ni mucha agua, pero estar lo suficientemente pendientes para que no se sequen. Sabemos que no somos perfectos, y has descubierto algo que no te gusta de ti, ahora tienes la posibilidad de arreglarlo. Espero que te vaya bien.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias por ragalarme un poco más de tu sabiduria :) un beso!

      Eliminar
  18. suscribo cada palabra de Bubo, no ha podido explicarlo mejor..

    Una abraçada noia de vidre, m'encantat el teu blog, tornaré!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hosti, moltes gràcies, espero que si t'agrada el meu blog, t'en facis seguidora, sempre agrada tenir nous seguidors. Passaré a veure el teu també. Una abraçada!!

      Eliminar
  19. Ánimo Noia, sinceramente no creo que el problema esté en tí, por la forma en que escribes y nos dejas ver un poquito en tu interior..., no podemos culparnos por no ser perfectos...la perfeccion no existe y no podemos perder la vida buscándola. Recuerda (y te lo digo por experiencia) porque soy algo mayor que tu, que los verdaderos amigos duran hasta el final, lo demás son etapas del pasado. Cuando una amistad es verdadera se queda ahí, para aceptar a uno como es, con sus imperfecciones y sus problemas...no temas por lo que se quede atrás, piensa en lo que te espera por llegar...un beso muy grande.

    ResponderEliminar
  20. Hola, acabas de hacer q yo entienda mas a mi amiga, juntas descubrimos su TLP, pero ella no se quiere tratar, le he ayudado mucho en especial con sus hijas y todo lo he hecho por que las quiero mucho, ella al inicio de nuestra amistad me ayudo mucho y la pasábamos muy bien, aun lo hacemos pero con menos frecuencia, últimamente hemos tenido mas momentos difíciles q lindos. Antes se desvivía por q yo supiera q ella me quería mucho, era sumamente cariñosa y ahora es fría, distante y pareciera q el hecho de q yo le diera una muestra de cariño le molestara, le he hecho saber mis sentimientos y aunq me dice q lamenta q me hace sentir así, me hace sentir culpable ya q me pide q la acepte, pero sigue siendo igual, lo q me ha hecho pensar en alejarme es un sentimiento de ser usada, ya q cuando las cosas tienen q ver con ella y sus necesidades me toma en cuenta, me busca y esta conmigo, lo q mas me dolió fue q el día de mi cumpleaños, no suelo hacer fiesta pero esta vez me nació hacerlo, ella era de mis invitadas especiales y no fue por quedarse con su pareja con la q vive. La he hecho participe de mi familia, conoce a mis amigos, a mis compañeros de trabajo, yo en cambio conozco poco a su familia, tiene 2 amigas q ella considera buenas, yo me tuve q presentar con una de ellas y a la otra aun no he tenido el gusto de conocerla,quiero conocer a las personas importantes de su vida, y no entendía por q ella era así,y me has abierto los ojos, la frustración me ha llevado a buscar respuestas, he leído libros, pero no hay nada como escuchar a quien lo padece y no tiene miedo de expresar sus sentimientos, como tu, gracias, por q la quiero tanto q no la quiero dejar, y dudaba q ella se sintiera mal en verdad por hacerme sentir mal. Gracias de nuevo, solo quiero preguntarte, q hago cuando ella se distancia? Yo suelo enviarle mensajes o le marco para saber como esta y hacerle sentir q siempre seré su amiga, pero no me contesta o lo hace muy cortante, yo soy así y no quiero dejar de hacerlo, pero tampoco quiero hacer algo q a ella le moleste.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Tengo una hija TLP, y tambien le pasa que se queda sin amigas, la mayoria de las veces es porque son sus mismas amigas quienes le dañan. Te has preguntado si tal vez hiciste algo que la haya herido?. Son altamente sensibles, una broma respecto de su fisico, es una herida para ellas.

      Eliminar
    2. Yaz, primero de todo, perdón por contestar tan tarde: creo que lo estás llevando a la perfección. No puedo añadir nada mejor ;) ánimo.

      Eliminar
  21. y ahora, me gustaria decirte algo a ti, parece que estas abierta, mi hija desgraciadamente, no hay forma de que me escuche, aunque yo sigo intentandolo.
    Veras, en las relaciones no hay culpables, o inocentes, las personas llegan a nuestras vidas y tambien llegamos a las vidas de otros. Las amistades, asi como las parejas, podran quedarse o no a tu lado. No depende de nada, ni de ti, ni de ellas, es la vida y todo lo que esta vivo esta sometido a un proceso de transformacion y es durante ese proceso o al final que las personas, siguen o no a tu lado, o sigues o no a su lado. No necesitamos a los demas, vinimos solos a este mundo y solos nos marcharemos, la verdadera riqueza esta en nuestro interior y del exterior aportamos aun mas riqueza a nuestro interior.
    Miralo asi, si siempre estas con las mismas personas y esas personas siempre contigo, no te das cuenta que no os vais a aportar nada nuevo?. No te has dado cuenta que cambiando de amistades llegas a conocer, aprender, compartir, experiencias, momentos, vivencias, que de otra forma no conocerias?.
    Tengo 49 años, no tengo TLP, y no tengo amistades de la infancia, y me la repanpinfla lo que hagan esas amistades que tuve.
    No cambiaria las que tengo ahora, o he ido conociendo y ya no tengo a lo largo de mi vida, por haber mantenido unas amistades de la infancia, que tal vez no me habrian aportado nada.
    A la gente le gusta presumir de mantener amistades de la infancia, porque parece que esto les podria dar cierta credibilidad de cara al exterior, es decir, porque piensan que dan una imagen X...pero claro, todo es subjetivo, segun para el que lo mire.
    A mi solo me dicen que aburrimiento, por dios... ;)
    Animo princesa, deja que entre gente nueva en tu vida, nutrete, aprende, disfruta, y si se van, .. bye bye, mira adelante, veras los proximos venir.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Buenas tardes:
      A ver, por suerte desde que escribí este post hasta ahora ha pasado bastante tiempo.
      Ahora estoy haciendo terápia de TLP y una de las cosas que aprendemos principlamente es éso: a aprender a mantener viva una amistad, o a rechazarla en caso de que no nos convenga, etc etc....

      Me explico. En mi caso llegué a comprender el motivo de porqué no conseguia tener amistades.
      Siempre me quedaba prendada de la amistad, hacía un vínculo muy fuerte inicialmente pero luego me olvidaba de "regar la planta" o sea la amistad en concreto, porqué creía que debía ser la planta la que tenía que estarpor mi constantemente (dependencia emocional) y si a una planta no la regamos se muere.

      Para mantener una amistad hay que regarse mutuamente, ok?
      Da igual si es de la infancia o si la acabas de conocer.
      Al igual que no le puedes pedir ciertas coas a tal persona y tu no dar nada a cambio, xk esa persona acabará frustrada y la relación se irá al carajo.

      Es un aprendizaje muy lento y difícil pero que te hace abrir los ojos.
      Lo que le puedo recomendar a su hija es que haga una buena terapia psicológica cómo estoy haciendo yo, para que ella pueda llegar a conocer y manejar su trastorno, de veras, lo recomiendo.

      En el caso que no pueda, tendrá que tener mucha paciencia y meditar siempre un poco, revovinar en su cabeza e intentar pensar en que falló la relación.

      A veces las relaciones se pueden recuperar, a veces no, y no siempre son culpa nuestra.

      Un abrazo muy fuerte.

      pd: no recomiendo leer libros de autoayuda, pues cada persona es diferente. Por eso es mejor, consultas específicas en las que realmente traten el TLP especificado y poder sentirse realizada con los resultados :)

      Gracias por los comentarios.

      Eliminar
    2. Hola guapa. Gracias por tu respuesta. Pues mira, lo de mi hija esta todo en camino, no hay forma de ir mas rapido, aqui la que se ha dado cuenta de lo que pasa tras años de visitas a psicologos y búsquedas en internet he sido yo. A partir de aqui, la lleve a un especialista en TLP y aun a falta de mas valoraciones ya me dijo en esa primera visita que efectivamente tenia tlp. Ahora estoy en la batalla con la psiquiatra que la lleva para que empieze a hacer algo al respecto o la derive a un centro especializado etc...
      A ti te veo genial eh, y ademas se parece a ti, tambien peliroja, con algun piercing y es muy buena escribiendo, solo que nada la motiva a hacerlo. Pero cuando ha querido escribe unas historias de lo mas originales, diferentes a todo lo que hay hasta la fecha, sin repetir patrones existentes.
      Es muy joven y esta muy desbordada con el tema "novios" que no la dejan centrarse en nada mas. Esta siempre a la busqueda de un novio, cosa que no le cuesta nada, porque ademas de guapa, es simpatica, dulce, cariñosa....(eso con ells claro, con nosotrs ya es diferente). Y por desgracia solo encuentra jetas que se aprovechan de ella y cuando ven que yo corto suministros la dejan.
      En algun caso ha tenido algun buen chico tras ella, y tambien ella sufre desde el primer dia, pues por bien que se porte el chico, sus temores no la dejan actuar con normalidad, empieza sufriendo que la va a dejar, y poniendo sus propias barreras, como no dejando de conocer a otros chicos por si acaso, lo cual provoca que la dejen claro...
      Bueno me he desviado totalmente del tema. Respecto a los libros de autoayuda.. jeje, ni a mi me ayudan...MI vida tampoco ha sido facil y he llegado yo sola a algunas conclusiones, llamale herramientas de autosuperacion... o no se yo.

      En fin, mucho te podria contar, porque necesito compartirlo con alguien que lo entienda, por eso y disculpame, prefiero escribir como anonimo.
      No es facil para mi como madre.


      Gracias por tus palabras de apoyo y reconocimiento, en el anterior mensaje en respuesta ala chica con una amiga con el mismo problema, los dos anonimos soy yo.

      Y tu animo princesa, un besito.

      Eliminar
    3. Bueno, si, es que obviamente por lo que me cuentas, tu hija, realmente tiene unos rasgos del TLP muy parecidos a los míos además, curiosamente, pero la ventaja es que si no ha tomado tóxicos (drogas) ni alcohol para desahogarse en el proceso de su vida podrá salir con más facilidad.

      Como bien dices ya estáis en camino, éso es muy bueno, lo demás ya vendrá solo. Ojalá encuentre un sitio para hacer terápia.
      No se de donde eres, pero en los Hospitales se hace terapia, yo lo estoy haciendo en Barcelona en hospital de dia y no es privado eh?

      Y es normal que ella sea muchisimo más afectuosa con desconocidos que con la propia familia (entra dentro de los rasgos que son corregibles)

      Ánimo, adelante, porque por lo que cuentas parece una chica con talento y que solo le hace falta las ganas de salir adelante y luchar.
      Para los familiares es muy dificil, pero para ella lo es más.
      Somos personas muy sensibles a todo.

      Seguro que si puede hacer terapia se le abrirá el cielo.

      Gracias por los ánimos, yo os mando un puñadito de ánimos bien grande también para vosotras :)

      Un beso grande!

      Eliminar
  22. Gracias por los animos guapa. Vivimos en Premia, y todavia voy muy perdida en cuanto a donde puedo llevarla, de momento seguimos en el hospital de mataro pero aun no veo que camino o terapia van a tomar... es desesperante...

    Gracias de nuevo

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. vale, ok, lo tenéis chupado!
      Yo antes vivía en Mataró. Ahora vivo en Blanes, pero incluso así sigo tratandome en el Hospital de Sant Pau.

      El mejor hospital espezializado para éstos temas.
      Primero: Olvídate de buscar hospitales privados, porque el tratamiento con TLP es muy largo y lo que te enseñarán en una privada te lo enseñan igual en un Hospital de dia.

      Si quieres mandarme un mail privado puedo ayudaros bastante.
      Tienes mi dirección de correo aquí mismo en el blog, en la banda derecha, donde se encuentran todas las publicidades y las encuestas.

      Pues donde terminan las encuestas justo abajo hay un ícono de un sobre, donde pone (my mail) clicas allí y te saldrá mi dirección para mandarme un mail privado.

      Lo digo porqué yo también pasé por lo de estar en lo del Hospital de Mataró y nunca avanzas.
      Lo mejor es ir personalmente a Sant Pau.

      Un abrazo.

      Eliminar
  23. Gracias!!! ya te he enviado un email

    ResponderEliminar